Η παράδοση ενός οχήματος σε κάποια εγκεκριμένη μονάδα ανακύκλωσης είναι εδώ και μερικά χρόνια ο μόνος νόμιμος τρόπος για την οριστική απόσυρσή του από την κυκλοφορία και την απαλλαγή του ιδιοκτήτη του από τα τέλη κυκλοφορίας. Σημαντικότερο όμως είναι ότι η ανακύκλωση των αυτοκινήτων στις ειδικές μονάδες προσφέρει πολύτιμες πρώτες ύλες στη βιομηχανία και παράλληλα προστατεύει το περιβάλλον από την ανεξέλεγκτη απόθεση επικίνδυνων ή και τοξικών αποβλήτων, όπως οι καταλύτες, τα λάδια κ.λπ. Η «Espresso» επισκέφτηκε τη μονάδα ανακύκλωσης αυτοκινήτων της εταιρείας Αρχιμήδης Νεονάκης Α.Ε. στα Οινόφυτα Βοιωτίας και με τη βοήθεια του τεχνικού Χρήστου Σιαμανδούρα κατέγραψε βήμα προς βήμα τη διαδικασία της διάλυσης των αυτοκινήτων.
Αρχικά, αφού αφαιρεθούν οι πινακίδες κυκλοφορίας τα... μελλοθάνατα αυτοκίνητα μεταφέρονται στον κεντρικό «χώρο παραλαβών» όπου οι υπεύθυνοι ελέγχουν αν ο αριθμός πλαισίου που αναγράφεται στην άδεια κυκλοφορίας συμφωνεί με εκείνον του αυτοκινήτου. Στη συνέχεια, όσα αυτοκίνητα έχουν παραδοθεί από ιδιώτες «ντανιάζονται» σε ψηλές στοίβες. Ομως, όσα έχουν παραδοθεί από τους δήμους παρκάρονται το ένα δίπλα στο άλλο. «Αυτό συμβαίνει γιατί πρόκειται για εγκαταλειμμένα οχήματα τα οποία οι ιδιοκτήτες τους έχουν το δικαίωμα να τα αναζητήσουν μέσα σε δέκα ημέρες από την παράδοσή τους» εξηγεί ο κ. Σιαμανδούρας και προσθέτει: «Για τον λόγο αυτό σημειώνουμε πάνω στο παρμπρίζ την ημερομηνία παράδοσης».
Σειρά έχει το πιο χρονοβόρο μέρος της διαδικασίας που είναι η απορρύπανση, δηλαδή, η αφαίρεση κάθε υλικού που μπορεί να μολύνει το περιβάλλον. «Η απορρύπανση χωρίζεται σε δύο στάδια, σε εκείνο που αφαιρούνται τα στερεά υλικά και σε εκείνο που αφαιρούνται τα υγρά» λέει ο τεχνικός της εταιρείας και μας οδηγεί στο πρώτο ικρίωμα. Πάνω στην ψηλή μεταλλική κατασκευή βρίσκεται ένας τεχνίτης που «γδύνει» το αυτοκίνητο απομακρύνοντας τις ρόδες, τις μπαταρίες, τον καταλύτη και το φρέον του κλιματιστικού, ενώ ελέγχει για ενδεχόμενη ύπαρξη φιάλης υγραερίου, όπως συμβαίνει συχνά στα ταξί. Τα υλικά που αφαιρούνται αποθηκεύονται ανά κατηγορία και ακολουθούν διαφορετικούς «δρόμους». Για παράδειγμα, οι καταλύτες οδηγούνται σε ειδικό εργοστάσιο που απομακρύνονται όλα τα τοξικά στοιχεία και επιστρέφουν ως «καθαρό» μέταλλο, ενώ τα λάστιχα αφαιρούνται από τις ζάντες, αποθηκεύονται προσωρινά και στη συνέχεια πωλούνται σε ειδικές εταιρείες.
Στη συνέχεια, με τη βοήθεια ενός κλαρκ το αυτοκίνητο μεταφέρεται στο διπλανό ικρίωμα για το δεύτερο στάδιο της απορρύπανσης, όπου γίνεται η απάντληση όλων των υγρών. «Εδώ απομακρύνουμε τα καύσιμα, τα λάδια της μηχανής και του κιβωτίου, τα υγρά των φρένων και του ψυγείου, ακόμη και το νερό από τους υαλοκαθαριστήρες» αναφέρει ο κ. Σιαμανδούρας. Η απάντληση γίνεται με ειδικές αντλίες, διαφορετική για κάθε υγρό, ενώ και η αποθήκευση γίνεται σε ξεχωριστές δεξαμενές. Για λόγους ασφαλείας, η δεξαμενή της βενζίνης είναι υπόγεια. Ολα τα υγρά ακολουθούν τη δική τους πορεία ανακύκλωσης στη χημική βιομηχανία.
Καθαρό από επικίνδυνα στερεά και τοξικά υγρά, το «κουφάρι» του αυτοκινήτου μεταφέρεται εν συνεχεία στο πρεσοψάλιδο. Πρόκειται για μια τεράστια μηχανή, αποστολή της οποίας είναι να κάνει το αυτοκίνητο κυριολεκτικά κομματάκια. Το πρεσοψάλιδο τροφοδοτείται από την «αρπάγη», ένα βαρύ όχημα εξοπλισμένο με μια πανίσχυρη δαγκάνα. Η «αρπάγη» γαντζώνει το αυτοκίνητο και το ρίχνει μέσα στο πρεσοψάλιδο. Αυτό με τη σειρά του αρχικά συμπιέζει το αυτοκίνητο και στη συνέχεια το τεμαχίζει. Το πρεσοψάλιδο μπορεί να «καταπιεί» ακόμη και φορτηγά, εφόσον προηγουμένως αυτά κοπούν σε μικρότερα κομμάτια από ένα τρίτο τεράστιο μηχάνημα, το ψαλίδι.
Τα κομμάτια μεταφέρονται σε μια άλλη μηχανή για το επόμενο στάδιο που είναι η διαλογή. «Εδώ ξεχωρίζουμε το σίδερο από τα υπόλοιπα μέταλλα, όπως το αλουμίνιο, αλλά και τα υλικά που δεν μπορούν να ανακυκλωθούν, όπως ορισμένα πλαστικά, τα αφρολέξ από τα καθίσματα και άλλα» εξηγεί ο Σιαμανδούρας. Η διαλογή του σίδερου γίνεται με μεγάλους ηλεκτρομαγνήτες, ωστόσο σημαντικό μέρος της διαδικασίας απαιτεί και χειρονακτική δουλειά. Το σίδερο, το μαντέμι, το αλουμίνιο και τα υπόλοιπα υλικά που μπορούν να ανακυκλωθούν στοιβάζονται ξεχωριστά, φορτώνονται σε φορτηγά και μεταφέρονται στα εξειδικευμένα εργοστάσια για περαιτέρω επεξεργασία. Το πάλαι ποτέ γυαλιστερό αυτοκίνητο αποτελεί πλέον πρώτη ύλη για την κατασκευή νέων προϊόντων. Ισως και του μελλοντικού σας αυτοκινήτου!
Αύξηση χρόνο με το χρόνο
Η ανακύκλωση των αυτοκινήτων στη χώρα μας γίνεται από τις εξειδικευμένες μονάδες που αδειοδοτούνται από τη μη κερδοσκοπική εταιρεία Εναλλακτική Διαχείριση Οχημάτων Ελλάδος. Η ΕΔΟΕ συστάθηκε το 2004 από τους τριάντα τρεις επίσημους αντιπροσώπους αυτοκινήτων στην Ελλάδα, κατ’ εφαρμογή του Ν.2939/2001 περί ανακύκλωσης. Ο αριθμός των οχημάτων που ανακυκλώνονται στην Ελλάδα παρουσιάζει σημαντική αύξηση χρόνο με το χρόνο: 29.169 το 2006, 49.798 το 2007 και 62.696 το 2008. Το 2009 τα ανακυκλωθέντα οχήματα έφτασαν τα 145.800, εξαιτίας της απόσυρσης που εφαρμόστηκε για περίπου έναν μήνα, ενώ τους πρώτους τρεισήμισι μήνες του 2010 ο αριθμός των οχημάτων που δόθηκαν προς ανακύκλωση άγγιξε τα 10.300, καταγράφοντας αύξηση περίπου 45% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2009. Φαίνεται λοιπόν ότι η ανακύκλωση των αυτοκινήτων είναι ένας κλάδος με μέλλον, γι’ αυτό και ο αριθμός των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε αυτόν αυξάνεται. Οπως μας πληροφορεί ο διευθυντής της ΕΔΟΕ Επαμεινώνδας Βοναζούντας, αυτή τη στιγμή εκκρεμούν οι αιτήσεις έξι εταιρειών για την ένταξή τους στο σύστημα ανακύκλωσης.
Δωρεάν απόσυρση
Η οριστική απόσυρση από την κυκλοφορία και η παράδοση του αυτοκινήτου σε μονάδα ανακύκλωσης είναι δωρεάν, εκτός και αν λείπουν σημαντικά μέρη του, οπότε μπορεί να υπάρξει κάποια μικρή χρέωση. Πρόκειται για μια απλή διαδικασία καθώς όλες οι γραφειοκρατικές υποχρεώσεις αναλαμβάνονται από τη συμβεβλημένη μονάδα και την ΕΔΟΕ. Λίστα με τις μονάδες ανακύκλωσης ανά νομό και αναλυτικές πληροφορίες παρέχονται στην ιστοσελίδα της ΕΔΟΕ (www.edoe.gr). ΣΤΑΘHΣ ΔEΛHΓIΩΡΓHΣ
ΦΩΤ. ΗΛΙΑΣ ΚΟΥΤΟΥΛΟΓΕΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Στείλτε μας τα σχόλια σας, θα δημοσιευτούν αν δεν είναι συκοφαντικά.