Honda Civic TypeR Championship: Το γαλατικό χωριό ζει!

Image by w3i_yu via Flickr Ένα λευκό άρμα με κατακόκκινα εμβληματικά καθίσματα ξεχύνεται με ορμή στους δρόμους και σκορπίζει σε όποιον συναντήσει ορμή εφήβου, πάθος για ζωή, ακατανίκητη έλξη για το αυθεντικό, δημιουργική ζήλια για το ανόθευτο: αυτό είναι το Honda Civic TypeR Championship, τίποτε άλλο...
Πριν καν ξεκινήσετε να διαβάζετε αυτό το κομμάτι, ας μιλήσω λίγο επί προσωπικού. Το TypeR το λατρεύω. Είναι ένα από τα αυτοκίνητα που θα αγόραζα σήμερα το βράδυ αν είχα τα λεφτά. Είναι ένα τεχνολογικό διαμάντι. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Ο λόγος είναι ότι το αυτοκίνητο αυτό δεν πουλάει τίποτε απολύτως. Είναι μια μηχανή παραγωγής ευχαρίστησης που σε μαθαίνει να ζεις. Μαζί του νιώθεις τα όριά σου. Πίσω από το τιμόνι του ανακαλύπτεις αν φοβάσαι, τί φοβάσαι, πόσο τολμάς, πόσο αγαπάς, ποιους πραγματικά αγαπάς, πόσο δεμένος είσαι με τα πράγματα και τους ανθρώπους, που είναι οι αποστάσεις σου, και τελικά τί στον κόρακα θέση έχεις πάρει απέναντι στη ζωή σου.

Image by w3i_yu via FlickrΑν αυτή τη στιγμή γελάτε, ή θεωρείτε πως πίσω από ένα τιμόνι δεν μπορείς να κάνεις ψυχανάλυση, τότε ψάξτε αλλού. Αν έχετε έστω και μια αμφιβολία, μείνετε εδώ.
Το TypeR δεν το αγόρασε ποτέ κανένας επειδή είναι γρήγορο, το αγόρασε όποιος ήθελε έναν φίλο για να μιλάει, ακόμα και αν δεν το είχε κάνει ακόμα λόγια στο μυαλό του. Το έκανε μετά. Το TypeR δεν το οδήγησε ποτέ κανείς που δεν το αγάπησε, όπως κι εκείνα τα θαυμάσια κοκκινωπά αραβικά άλογα. Το TypeR ή είναι δικό σου ή δεν είναι. Όλα τα άλλα είναι φλυαρίες.
Το πρώτο TypeR που οδήγησα ποτέ έπρεπε να το κάνω ένα συγκριτικό με μια γρήγορη... κλούβα (εξαιρετική ασφάλεια, είτε το οδηγούσα εγώ είτε η γιαγιά μου το ίδιο ήταν, καυτές επιδόσεις, ακόμα πιο καυτό ESP φυσικά, αδρεναλίνη όμως το απόλυτο μηδέν). Έκανα τη δουλειά μου, ενθουσιάστηκε ο φωτογράφος, έστριβα με τις ρόδες να προσπαθούν να βγουν από τα τάσια και σκεφτόμουν το θέατρο που θα πήγαινα το βράδυ, το λογαριασμό της ΔΕΗ και για πιο λόγο είχε παρεξηγηθεί η φίλη μου. Και μετά μπήκα στο TypeR.
Είχα ακούσει και διαβάσει για ένα «δύσκολο» αυτοκίνητο, που απαιτεί χειρουργική ακρίβεια στο όριο, που θέλει την προσοχή σου στο 100%, λόγια που είχα ακούσει και το πρωί από τη φίλη μου αντί για καλημέρα. Μέθυσα μετά από δευτερόλεπτα από αυτόν τον ανυποχώρητο Γαλάτη, που με τον δικό του τρόπο με δικαίωνε σε κάθε εκατοστό ασφάλτου που περπατούσαμε μαζί.


Image by w3i_yu via Flickr

Ποια δυσκολία είχε, ποτέ μου δεν κατάλαβα. Τί το έκανε «ιδιότροπο» κι «απαιτητικό» ποτέ δεν με απασχόλησε. Για μένα ήταν το τέλειο αυτοκίνητο. Αγνό, ανόθευτο, βαθιά όμορφο, μαζί μου άνοιξε έναν διάλογο που κράτησε ολόκληρη τη μέρα, αλλά δεν τελείωσε ακόμα. Ήταν καλοκαίρι, ο πυρακτωμένος αλουμινένιος επιλογέας έκαιγε το χέρι μου, οι 45 βαθμοί Κελσίου έκαναν τα ελαστικά να στριγγλίζουν, το τιμόνι ακολουθούσε τις σκέψεις μου, η ανάρτηση μου προσέφερε απίστευτη ασφάλεια.Κάθε εκατοστό δρόμου το περπατήσαμε μαζί, του βάλαμε φωτιά μαζί, του έλεγα πού να πάει και άκουγε πειθήνια, σκεφτόμουν «φρέναρε εκεί» κι αυτό το έκανε, ήθελα να επιταχύνει ακαριαία μετά το άπεξ και πέταγε τη σκούφια του, με απορρόφησε στον κόσμο του, όλα τα άλλα δεν είχαν σημασία.
Ζήσαμε μαζί μερικές εκπληκτικές ώρες, με μοναδικές στάσεις τα πρατήρια βενζίνης (ο φωτογράφος είχε φύγει με τη γρήγορη αρκούδα). Το βράδυ το κοίταγα κάνα τέταρτο πριν μπω στο σπίτι. Μας πήγε θέατρο στο κέντρο («κάτι σου έκανε αυτό το αυτοκίνητο», ευτυχώς για μένα εκτός από ενστάσεις ακούει καλά, ακόμα), ούτε που διανοήθηκα να οδηγήσω κάτι άλλο όσο το είχαμε κοντά μας.
Από τότε κόβω και ράβω, αλλά δεν φτάνουν για να αγοράσω ένα. Από τότε κάθε νέο TypeR με ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί για να το οδηγήσω. Με αντικειμενικά κριτήρια, δεν είναι το πιο γρήγορο αυτοκίνητο που έχω οδηγήσει, ούτε καν το Gti εκείνο που θα γράψει τους πλέον γρήγορους γύρους σε δύσκολο δρόμο (αλλά είναι στην πίστα). Όμως το επόμενο ανταγωνιστικό που σκέφτομαι κάνει περίπου 100.000 ευρώ παραπάνω. Και δεν σου δίνει την ίδια ζωή με το TypeR.
Θα πείτε «τι θυμήθηκες τώρα», αλλά δεν είναι λόγια που βγήκαν από τη ντουλάπα του παρελθόντος. Το TypeR πάντα έτσι είναι. Αργότερα άλλαξε, έγινε πιο πολιτικώς ορθό, αλλά όταν το προκαλούσες σου χαμογελούσε όπως παλιά.
Μπορεί εκείνο το θεσπέσιο ουρλιαχτό να μη βουίζει το ίδιο τις νύχτες σου (μεγαλώσαμε άλλωστε, όπως κι αυτό), αλλά ακόμη και σήμερα η περιγραφή ήταν η ίδια («πάντα κάτι σου κάνει αυτό το αυτοκίνητο»). Είναι αλήθεια. Αυτή τη βδομάδα τη θέση εκείνου, του πρώτου, έχει πάρει το TypeR Championship, με τις πιο σκληρές αναρτήσεις, με την εντυπωσιακή του εμφάνιση, με κείνο το παιδικό χαμόγελο στη μάσκα να σε παλιμπαιδίζει. Γιατί το TypeR είναι το TypeR.

Σήμερα, είναι πιο όμορφο μέσα, με μια ποιότητα που συνάδει απόλυτα με τη στάση ζωής του. Για χώρους κι εργονομίες διαβάστε τα άλλα Civic, ετούτο εδώ είναι μεδούλι, δεν είναι μεταφορέας. Ο επιλογέας είναι πάντα αλουμινένιος, πλέον είναι σημείο αναφοράς, θα μπορούσα να βάλω το αλουμινένιο του περίβλημα στο σαλόνι μου. Πατάς το start και ξεκινάς το δρόμο. Στρίβεις στο φανάρι και πατάς το γκάζι απαλά, για να ακούσεις τον ήχο. Το ουρλιαχτό εκείνο έγινε πιο μπάσο και πιο μαλακό, αλλά αν προσέξεις ακούς καθαρά τη ζωντανή του φωνή, τον ενθουσιασμό, την υγεία του.Βγαίνεις στην εθνική και σε καλωσορίζει και τούτη τη φορά. Η σκληρή (αλλά σκληρή) ανάρτηση σε κάνει να νομίζεις πως οδηγάς αγωνιστικό αυτοκίνητο. Άλλωστε οι αισθήσεις είναι τόσο κοντά. Τώρα είναι και οι αναρτήσεις. Αρκούν λίγα μέτρα δρόμου και νιώθεις ξανά εκείνη τη μέθη, αλλάζεις ταχύτητες στον εκπληκτικό επιλογέα και νιώθεις την ορμή του, τη διάθεσή του για ζωή. Ευθείες, στροφές, εθνικές, επαρχιακοί, τί σημασία έχει. Πάλι οι μόνες στάσεις θα είναι για καφέ και βενζίνη (απαιτεί σαφώς λιγότερη σήμερα).
Το TypeR είναι σύντροφος ζωής, είναι άποψη, είναι τρόπος να ζεις. Φτάνεις με όσα θέλεις στη στροφή, τη μετράς και αποφασίζεις πως θα κινηθείς. Τα φρένα όπου τους ζητήσεις θα μειώσουν την ορμή σου (δεν έχει καμία σημασία πόσα χιλιόμετρα είχες στο όμορφο καντράν σου) και μετά αποφασίζεις εσύ. Μπορείς να μπεις και να βγεις πολύ γρήγορα, τα περιθώρια πρόσφυσης είναι θεόρατα, μπορείς να μπεις με μούρη, μπορείς να βγεις με ουρά (λέμε τώρα, το ESP δεν πρόκειται να σε αφήσει να γλιστρήσεις τόσο), μπορείς να στρίψεις ήρεμα, μπορείς να φυλαχτείς (θες;), μπορείς να πλασαριστείς, κάνε ότι θέλεις, όπως το θέλεις, όταν το θέλεις. Το θέμα είναι πως ό,τι και να κάνεις θα το απολαύσεις.
Ούτε γιατί το τιμόνι είναι χειρουργικό εργαλείο σε ακρίβεια και μοσχοφίλερο σε αίσθηση, ούτε γιατί η ανάρτηση σου εξασφαλίζει γαλήνια ηρεμία και εξαιρετική ασφάλεια, άλλωστε εδώ ξέρεις από πριν την αντίδραση του αυτοκινήτου, σου την λέει το ίδιο, ούτε γιατί αυτός ο κινητήρας είναι δώρο στον κόσμο από τη Honda. Απλά γιατί το TypeR είναι επικοινωνία. Όλο του το είναι, είναι δοσμένο στην επικοινωνία.
Πριν κλείσουμε, ας αναφέρουμε ότι ο εκπληκτικός του δίλιτρος κινητήρας αποδίδει 201 ίππους στις 8000 στροφές (εκεί που οι άλλοι βλέπουν το δεύτερο όνειρό τους) με ροπή 19,2 kgm στις 6200 στροφές -το κιβώτιο έχει 6 σχέσεις φυσικά- και ότι κοστίζει 33.990 ευρώ (ενδεικτικό όφελος απόσυρσης 2.800 ευρώ).
Η ουσία βέβαια είναι πως το TypeR πρέπει να το έχεις μέσα σου για να το αγοράσεις (ναι, και να 'χεις και τα λεφτά). Πρέπει να είναι η ζωή σου τέτοια. Γιατί, όπως λέει και η Honda, «αυτό το αυτοκίνητο δεν το οδηγάς, το νιώθεις». Το TypeR, φίλοι μου, το αισθάνεσαι. Κάθε εκατοστό του. Γι' αυτό είναι ανεκτίμητο.

Υπέρ

• Τα πάντα!

Κατά

• Τίποτα (Α! Προσωπικά δεν έχω τα λεφτά να το αγοράσω)
  

Γιάννης Χαρίτος /  AutoInternet